Nagrada „Branko Miljković“ ide u ruke pesnikinje Radmile Lazić

Od 149 izdanja pristiglih na konkurs, jednoglasnom odlukom žiri je odlučio da Nagrada „Branko Miljković“ za prošlu godinu bude dodeljena Radmili Lazić za knjigu pesama Život posle života. Nagrada se sastoji od povelje, statuete i novčanog iznosa i svečano će biti uručena tokom ove godine u Gradskoj kući u Nišu.

Kako su objasnili iz žirija koji su činili Goran Stanković, Milan Aleksić i Vladimir Arsenić, iako su imali kompleksan zadatak, odlučili su ipak da nagradu dodele Radmili Lazić jer je reč je o poeziji oštrog i preciznog izraza, beskompromisnog poetičkog stava, koja najdublje zadire kako u intimu pesnikinje, tako i u kolektivnu tragičnost postojanja. 

Drugačijim pesničkim ključem, a opet sličnom pesničkom istinom, kažu da je Radmila Lazić knjigom Život posle života izgradila nove paralele sa delom Branka Miljkovića. 

Knjiga je sačinjena od dva komplementarna, a ipak raznolika dela. Dok u prvom ciklusu „Gnezda na vetru” pesnikinja ispisuje duboko proživljene stihove u kojima se svođenjem ličnih životnih iskustava i uvida obraća poeziji kao tragičnom modusu življenja, u drugom delu, jezgrovitog naziva i suštine samih pesničkih zapisa, pod nazivom „Litanije”, ispisuje kratke, gorke, mudre i melanholične zapise kao sažetke svog i kolektivnog življenja – saopštili su.

Nagrada koja se dodelju 54. put, a žiri je naveo da je kruševačka pesnikinja još jednom dokazala zbog čega je jedna od najznačajnijih srpskih pesnikinja današnjice.

Biografija Radmile Lazić

Radmila Lazić (1949) rođena je u Kruševcu, živi u Beogradu. Piše poeziju, eseje i kratku prozu.

Objavljene zbirke poezije: To je to (1974), Pravo stanje stvari (1978), Podela uloga (1981), Noćni razgovori (1986), Istorija melanholije (1993), Priče i druge pesme (1998), Iz anamneze (2000), Doroti Parker Bluz (2003. i 2004), Zimogrozica (2005), In vivo (2006), Magnolija nam cveta itd. (2009), Crna knjiga (2014), Hulim i potpisujem (2022), Život posle života (2024); četiri izbora iz poezije: Najlepše pesme Radmile Lazić, Srce međ zubima, Poljubi il ubi, Zemni prtljag; izbor iz ljubavne poezije Ono što zvah ljubav.

Objavila je i dve knjige eseja – Mesto žudnje (2005) i Misliti sebe (2012), i knjigu kratke proze Ugrizi život (2017).

Autorka je prve antologije savremene ženske poezije Mačke ne idu u raj (2000), kao i antologije srpske urbane poezije Zvezde su lepe ali nemam kad da ih gledam (2014). Koautorka je antiratne prepiske Vjetar ide na jug i obrće se na sjever, zajedno sa Biljanom Jovanović, Radom Iveković i Marušom Krese.

Pokrenula je i uređivala prvi časopis za žensku književnost ProFemina, kao i biblioteke Femina („Prosveta”) i Prethodnice („Narodna knjiga”).

Dobitnica je brojnih nagrada za poeziju: „Milan Rakić” (1981), „Đura Jakšić” (2000), „Desanka Maksimović” (2003), „Vladislav Petković Dis” (2004), „Vasko Popa” (2005), „Jefimijin vez” (2008), „Istok–Zapad” (2009), „Laza Kostić” (2010), „Milica Stojadinović Srpkinja” (2014). Dobitnica je i regionalne nagrade festivala „Druga prikazna” za kratku priču (Skoplje, 2018), kao i priznanja za vrhunski doprinos kulturi Republike Srbije. 

Pesme Radmile Lazić zastupljene su u brojnim antologijama srpske poezije u zemlji i inostranstvu, a prevođene su na nemački, engleski, italijanski, poljski, mađarski, rumunski, norveški, japanski, španski, bugarski i makedonski jezik.